***جدید*** فضلیت تحزب 1

 

سخنان حجه الاسلام و المسلمین سید علی خامنه ای دبیر کل محترم حزب جمهوری اسلامی در دیدار با مسئولان واحد آموزش حزب جمهوری اسلامی که در تاریخ 10/9/1362 ایراد گردیده است .

بسم الله الرّحمن الرّحیم

انشاءالله که برادران و خواهران در اینکار یسیار مهمی که بر عهده گرفته اند موفق و مویدو محفوف به توفیقات وفیوضات الهی باشند. بنده اول یک جمله درباره اهمیت آموزش در حزب جمهوری اسلامی عرض می کنم:

بنده می خواهم بگویم اساس کار ما در حزب بر آموزش است. شاید اگر با حزبیون عالم و کسانی که ئر دنیا احزاب معروف سیاسی را داشته اندو مبادلات سیاسی دنیا وداد و ستدهای سیاسی دنیا بوسیله این احزاب انجام گرفته این حرف بنده را در میان بگذارند اینها تعجب می کنند. شما ملا حظه کنید مبارزات انتخاباتی بین احزاب مختلف این کشورها را. این حزب می برد، آن حزب مبرد با هم ائتلاف میکنند ،همدیگررا می کوبند ، آشتی میکنند، به هر حال نتایجی دارد و کشور را بدست می گیرند، حال اگر به اینها گفته شود که یک حزبی در ایران وجود دارد که این اساس کارش بر آموزش است و آموزش را محور اصلی می دارد ، تعجب خواهند کرد  اینها چه کار می کنند . حقیقتش هم این است که محتوای حزب جمهوری اسلامی با احزابی که در دنیا حزب حاکم شمرده می شوند که حالا این هم ( حزب جمهوری اسلامی ) حزب حاکم شمرده می شوند اصلاً محتوا و حقیقتش به کلی با هم متفاوتند ، اسم هردو حزب است والا هیچ مشترک حقیقی و بنیانی و عنصری اینها باهم ندارند .

ما اساساً هدفمان از ایجاد حزب جمهوری اسلامی این بوده که این ملت عظیمی را که معتقدیم با راه انقلاب بر دوشش است، از لحاظ اندیشه اسلامی و از لحاظ بینش سیاسی بتوانیم تجهیز کنیم .

وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک – سیاسی 3

شیعه ؛ نامی برای حزب امامت

در عبارتی کوتاه ، نام شیعه در فرهنگ تشیع و نیز در تفاهم و درک غیر شیعیان در قرنهای نخستین اسلام و در زمان ائمه علیه السلام بر کسی اطلاق نمی شد که فقط محبت خاندان پیامبر علیه السلام را در دل داشته باشد یا صرفاً به حقانیت آنان و صدق دعوتشان معتقد باشد – هر چند در حوزۀ فعالیت و حرکتی که مرکز و محور آن، امام بود، شرکت نداشته باشد – بلکه بجز اینها، شیعه بودن یک شرط اساسی و حتمی داشت و آن عبارت بود از پیوستگی فکری و عملی با امام و شرکت در فعالیتی که به ابتکار و رهبری امام در جهت بازیافتن حق غصب شده و تشکیل نظام علوی و اسلامی در سطوح مختلف فکری ، سیاسی و احیاناً نظامی انجام می گرفت. این پیوستگی، همان است که در فرهنگ شیعه «ولایت» نامیده می شود. در واقع شیعه نامی بود برای حزب امامت؛ حزبی که به رهبری امام به فعالیتهای معینی سرگرم بود و همچون همۀ حزبها و سازمانهای معترض در دوران اختناق، با استتار و تقیه می زیست. این، چکیده و عصارۀ نگاهی دقیق به زندگی ائمه علیه السلام و به ویژه امام صادق  علیه السلام است. همان طور که قبلاً گفتیم، این چیزی نیست که بتوان برای اثبات آن در انتظار دلایل صریح نشست؛ چرا که هرگز بر سر در یک خانه ی پنهان نباید و نمی توان در انتظار تابلویی بود که بر آن نوشته باشند:«این یک خانه ی پنهان است.»؛ اگرچه نمی توان هم بدون قرائن حتمیت بخش، وجود آن را مسلم دانست. پس شایسته آن است که به جستجوی قرائن و شواهد و اشارت برخیزیم.

وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک – سیاسی2

 

v     فرمان ایجاد تشکل و سازماندهی

«آنگاه که مرا از دست داده باشید ، بسا چیزها خواهید دید که تمنای مرگ کنید . بی عدالتی ، دشمنی ، انحصار طلبی ، سبک شمردن حق خدا و بیمناکی بر جان ؛ ... هنگامی که چنین شود ، باید خویشتن را به طور جمعی به وسیلۀ پیوندی خدایی محافظت کنید و به پراکندگی دچار نشوید . مقاومت و نماز ( یادخدا ) و تقیه ( پنهانکاری ) را پیشه سازید و بدانید که خداوند هر لحظه به رنگی درآمدن را از بندگانش مبغوض می دارد . از حق و اهل حق مگذرید ؛ زیرا هرآن کس که دیگری را به جای ما انتخاب کند ، دنیا را از دست خواهد داد و گنهکار از این جهان رخت برخواهد بست . »[1]

این سخن که آشکارا ترسیمی از مهم ترین نابسامانی های دوران اموی و فرمانی دایر بر تشکیل و سازمان دهی و هماهنگی است، در شمار جالب ترین اسناد مربوط  به حزب شیعه است، و همین طرح است که در دیدار امام حسن  علیه السلام و دونفر از زبده ترین شیعیان، شکل عملی و عینی می یابد.

بی گمان همۀ پیروان و شیعیان از این نقشۀ بسیار هوشمندانه مطلع نبودند. راز اعتراضها و ایرادهایی هم که از سوی دوستان بر آن حضرت وارد می آمد، همین بود؛ ولی

وجود تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک – سیاسی 1

 

v     تشکیلات پنهان تحت فرمان ائمه علیه السلام

اندکی پیش از این اشاره شد که امام صادق علیه السلام در اواخر دوران بنی امیه، شبکۀ تبلیغاتی وسیعی را که کارآن، اشاعه ی امامت آل علی و تبیین درست مسئلۀ امامت بود ، رهبری می کرد؛ شبکه ای که در بسیاری از نقاط دوردست کشور مسلمان ، به ویژه در نواحی عراق عرب و خراسان ، فعالیت های چشمگیر و ثمر بخشی درباره ی مسئله امامت عهده دار بود؛ ولی این تنها یک روی مسئله و بخش ناچیزی از آن است. موضوع تشکیلات پنهان در صحنۀ زندگی سیاسی امام صادق (ع) و نیز دیگر ائمه علیه السلام از جمله مهم ترین و شورانگیزترین و در عین حال مجهول ترین و ابهام آمیز ترین فصول این زندگینامۀ پرماجراست .

همان طور که قبلاً گفتیم، برای اثبات وجود چنین سازمانی نمی توان و نمی باید در انتظار مدارک صریح بود .